HOE GEMEEN KAN ZEEMZOET ZIJN?

Start de song. (Ik heb het ook moeten YouTube-iseren). Zoetzuur, als de saus in een Chinees restaurant, was het lied dat plots uit de radio was komen druipen. De transistor, minuscuul, steenkoolzwart, sloeg aan. Op de keukentafel een bloem die openbarstte. Was het een bloem van het kwade?… Ik weet niet wie of wat er de hand in had, welke regisseur, welke d.j., maar net toen Danny Boy – ‘Talking Heads:77’ in de hand – zijn diepste zielenroerselen prijs gaf, speelde de transistor, de kleine zwarte, een lied; muzak in een wachtkamer. Voldoende hoorbaar om de hoofdrolspeler op geen enkel moment te overstemmen en altijd net luid genoeg om gênant te zijn. Alsof de duivel ermee gemoeid was. Het is een van die hitjes waar men zich dik voor schaamt maar dat toch in het hoofd blijft hangen, zoals een naald soms in het vinyl blijft hangen… Hoe venijnig kan zeemzoet zijn? … Alsof het radiootje, Chinese makelij van bij Makro, de draak wou steken met de edelste gevoelens van een jongeman uit het hart van de witlofstreek. Danny Boy was de naam, met hem was ik constant on the road…. En als je wil weten hoe gemeen zeemzoet kan zijn, YouTube-iseer dan net als ik het nummer Het was I’m alone forever van The Pick-Nicks, een wereldhit (uit Kruibeke)….