Lettre à Mon Oncle Guido
Ooit lachten wij ons krom
om versjes als
“De kroketten in het restaurant
zijn aan de kleine kant.”
Vandaag vinden ze zulke dingen
niet meer plezant
Ach, wat wil je,
ze klagen, ze zagen
en zullen ons, arme kindertjes,
altijd meer vragen.
en wij zullen, altijd,
minder krijgen.
Ach, wat wil je
– hun kroket krokant
maar aan de kleine kant?
Ze hongeren zichzelf uit
kijken godganse dagen
naar koken op TV
zien daarin een gegronde reden
de rest van de wereld
op zijn honger te laten zitten.
Didi de Paris
DIDI DE PARIS 