Nooit werd nog iets gehoord van Hans Werner… Het kan snel gaan… Zoals de bibliotheek van Alexandrië verdween, zo zijn ook grote delen van Les Archives De Paris™ zoekgeraakt. Slagerij De Paris raakte in zoveel zusterbedrijven opgesplitst dat ze thans onvindbaar is. De witlofstreek zelf voelde de grond onder zich verdwijnen. Multinationals en hun grootwarenhuizen stelden de boeren voor de keuze: witlof telen op water, of helemaal niets. De consument had de keuze: witlof op water geteeld, of helemaal niets. De vrije markt floreerde… En wie herinnert zich nog Hansje en Grietje? Het waren gelukkige kindertjes. Ze woonden in Slagerij De Paris. Vanaf een kwade dag mochten ze niet langer samen slapen. Grietje kreeg borstjes en een nieuwe kamer. En wie haalt zich nog voor de geest hoe Hansje op een zondag van de cinema kwam? In de keuken stond hagelnieuw te pronken een pick-up, een Philips pick-up . Hemels blauw en grijs. Er hing een penetrante geur van kunststof. Nog moet Hansje knarsetanden als hij het lied hoort dat daar dwarrelde als eerste sneeuw, kunstsneeuw: de Boerinnekensdans!
Het duurde niet lang of op een nacht sloop Grietje, als een Prometheus in pyjama, naar beneden om de pick-up op haar kamer te zetten. Daar genoten Hansje en Grietje sindsdien, tijdens semi-legale bijeenkomsten, nog vaak van een mix van Nana Mouskouri, Love Story, Liesbeth List zingt Theodorakis en Little Green Bag van The George Baker Selection.
In het tijdperk van het kunstwerk en zijn technologische reproduceerbaarheid monde de toestand uit in een strijd om de (re)productiemiddelen, een uitwisseling van ideeën tussen boven- en onderbouw. De ouders gingen in het tegenoffensief. Zij dachten: wat onze kindertjes doen, doen wij beter. Zoals elke revolutie begon ook deze in de salon. Zij onderging een metamorfose. Lambriseringen en meubels op kunstig gedraaide voetstukken baadden in kilo’s boenwas, Perzische tapijten op de eikenhouten vloer. Een kroonluchter uit een keizerlijk kasteel. En als top of the bill een hifi stereo-installatie. Lenco of Dual, dat weet niemand meer zo juist, in elk geval het was de voorbode van een vloedgolf van langspeelplaten ons huis ingerold…
Het begon allemaal toen Valses Viennoises van Hans Werner et ses 40 violons als een Trojaans Paard binnengehaald werd in de salon van Slagerij De Paris. De zaakvoerder stak zijn bewondering niet onder stoelen of banken: je zet die plaat op, je trekt je jas aan, stapt naar buiten, springt op de fiets, rijdt naar het volgende dorp, komt terug, komt weer binnen, hangt je jas weg, en gaat in de zetel zitten en die plaat is nog altijd aan het spelen. On-ge-lo-fe-lijk!
En sinds die dag kwamen er meer en meer van die schijven, die zwarte schijven, het huisje binnen gerold, gevlogen, gegooid, gedraaid…
DIDI DE PARIS 
Geef een reactie