De invloed die Raymond van het Groenewoud met zijn eerste langspeelplaat, “Je moest eens weten hoe gelukkig ik was, in 1973, hetzelfde jaar waarin Lou reed zijn Berlin verscheen, op me had, was haast onbeschrijfelijk. Ik was meteen verslingerd aan zijn teksten, zijn muziek, zijn manier van optreden. De CEO’s van Slagerij De Paris (en met hen quasi de hele witlofstreek) zagen dat anders: van Het Groenewoud was niet echt een Vlaamse zanger. Ik, onverbeterlijk, het ouderlijk advies droop van me af zoals water van een eend, koesterde mijn held. Van het Groenewoud bewierookte The Sex Pistols en had een mateloze bewondering voor Lou Reed. En ook al hadden The Pistols nog zo’n gloeiende hekel aan EMI, toen ik vanmiddag op de radio Raymond in zijn eentje JOUW LIEFDE hoorde spelen, een nummer van zijn nieuwste album, en ik mij realiseerde dat ook al bent je gedoemd te vegeteren op de oevers van de Noordzee je toch nog kan klinken als The Velvet Underground, rende ik als een gek naar de platenzaak. Vertel het asjeblieft niet tegen Onze Va of tegen Ons Moe.
Geef een reactie