Moeten wij nu blij zijn, of niet? We kunnen toch niet altijd blijven zagen en zeuren en zeiken? We mogen toch ook eens een keertje iets vieren. ´t Kan niet eeuwig winter zijn, dan zeg ik land van mij ge zijt weer vrij! Voor het eerst sinds lang hebben de werknemers eens een overwinning behaald. Het herstructureringsplan met de afdankingen bij AB InBev is opgeborgen… Is dat wel zo? Er werd niet eens gestaakt. Iedereen kwam gewoon naar de werkplaats. In drie ploegen stelsel, zoals de aandeelhouder het graag zien. Het loon liep gewoon door. Persoonlijk vind ik dat een beetje vreemd. En dan heeft de directie toch nog eens gedreigd, haar tanden laten zien. Ze zouden eens laten zien wie de baas was. En al die malcontenten direct buitensmijten. Zoiets heet een lock-out. De directie had gelijk gekregen, groot gelijk gekregen, overschot van gelijk, in kortgeding, want – wist jij dat dan niet? De spelregels die veranderen wel eens, hoor. Het gebeurde allemaal vliegensvlug in kortgeding. Is niet echt een rechtszaak! Ze kunnen u alleen maar veroordelen tot gigantische dwangsommen (en uwe kop afkappen). Zot van glorie hadden de Stellachtieten erop gerekend en gespeculeerd dat ze nu ook zo maar op kosten van de gemeenschap beroep konden doen op, bezit nemen van, het politiecorps van de fiere stad Leuven. Maar dat was buiten de waard gerekend. De grote roerganger van de naar Stella stinkende Boerenbond negorij gaf zijn njet. No paseran! Moy bien, kameradski amigo Louigi, zeg ik dan – voor een keer. Want ook hier weet ik ook niet wat er werkelijk op het menu, op de bierkaart, of op de agenda stond. Soit, eerst mogen ze staken, en ze staken zij eigenlijk niet, zij doen niemand kwaad mee, het is maar om te lachen, en juist daarmee heeft niemand zich zeer gedaan. Arbeiders en bedienden stonden voor één keer niet met getrokken messen tegenover elkaar. Het was een soort staking in kortgeding: De distributie kwam gewoon in gedrang. En pif poef poef en het land lag plat! En Café zonder bier van Bobbejaan Schoepen dreigde weer een hit te worden. Wat zeg ik? De nationale hymne!
Kapitalisme is een louche spelleke, vol trukken van de foor, om de haverklap veranderen de spelregels en ze zullen ‘t u nooit komen vertellen. Bij kameraad Louis-Paul Boon hebben we ook al eens kunnen gelezen “En zij gaven de arbeiders bier ende sausijzen – daags voor de verkiezingen.”
En dan zijn er gisterenavond nog die rare charels bijeen gekomen. Tien zatte communisten en een dichtertje van mijn kloten. Of misschien waren die communisten maar met vijf – waar hebben ze dat nog bijeen kunnen rapen? Misschien zagen ze het allemaal, in hun ijverige consumptie van producten van het nog maar net geredde bedrijf al een beetje dubbel. Ja, voor hen was het ook een zware slag. Nog nooit hadden ze zoiets meegemaakt: een bedrijf gered! Afin, in hun zelfhulpgroepje voor kersverse bedrijfsredders hebben ze allemaal hun zegje gedaan. Met elkaar en voor elkaar en door elkaar. Allemaal wilden ze de trom roeren en de vlag van de opstand zwaaien. De een wou een rode vlag, de ander een zwarte vlag, en nog een ander effenaf een zwartrode.
Verwacht van ons dus geen wafelenbak, of zoiets. Neen, we doen het met stijl, en fantasie, zoals mensen zonder centen vaker doen. Zo zijn wij: met fantasie, stijl en Stella! Neem dus gerust een stoel, ga zitten, we blijven niet bij de pakken zitten. Wij treuren niet om de filmtheaters die hier onlangs dichtgegaan zijn. Neen, wij doen vanavond onzen eigen cinema open. Op het Martelarenplein, recht tegenover het station van Leuven. En wij zien het groots. Grootser nog dan onze burgervader. Kan dat? Over de partijgrenzen heen! De film begint om 19 u – Allen daarheen! Het ziet er naar uit dat we een tweede overwinning op rij gaan halen. Want wat Studiofilmtheaters en Kinepolis niet gelukt is, kregen de bedrijfsredders wel voor elkaar: zij projecteren voor u de nieuwste film van Michael Moore “Capitalism: a love story’ – gratis. Alleen daarheen!
DIDI DE PARIS 