(voor Herman J. Claeys)

Ik plaagde hem vaak, ik plaagde hem graag: Claeyske, gij gaat hier die klotemaatschappij nie veranderen, he maat, sebiet moetkik naar huis en als gij die maatschappij weer veranderd hebt dan vind ik seffes de weg naar huis niet meer .

‘My grandpa of punk’ noemde ik hem altijd. Hij, de man die nooit iemand aankeek, ridderde mij tot Tintin de Louvain. Ik zal hem missen.

Voor de hommage-avond in de Dolle Mol was ik à la minute te ziek om er naartoe te gaan. Gelukkig maar. Ik had een tekst gemaakt; die heb ik inmiddels vernietigd. Je eigen uitvaart meemaken was iets dat ik voorheen alleen maar kende uit Huckeleberry Finn… PLots, in het aanschijns van de dood voelde ik me te bang en te onzeker om in alle eerlijkheid met absolute zekerheid tegenover de betrokkene over zijn einde te praten. Ik legde mijn tekst het zwijgen op, was blij dat ik ziek was.

Tintin de Louvain