MIX-UP: HEAVEN AND HELL

Het decennium werd bepaald door heiligenprentjes. 18 per seconde volstonden om ze tot leven te brengen. Passeerden 24 frames/sec. de revue dan had men een geluidsfilm. De jaren ’70 was cinema–

Ik sluit mijn ogen. Een lange tekening wordt ontrold. Het verhaal van 10 jaar. Zoals de monikken na de slag van Hastings in 1066 alles vastlegden in het Tapijt van Bayeux. Hoogpolig. Zo zacht was alles toen, vriendelijk en soft. De porno, de horror, het geweld. Lieftallig haast. Een cocktail van gruwel en verlangen, vreemde melange (bitterzoet); frêle pêle-mêle. Geluk was toen nog heel gewoon. Een schaamteloos cliché was het paradijs dat ons beloofd werd in films. Eeuwige jeugd in een zomer zonder einde of begin, op ongerepte stranden, maagdelijk wit onder staalblauwe luchten versierd met witte wolkjes. Liedjes van Demis Roussos bij beeldjes van Black Emanuelle.En soft was de porno, de horror, het geweld. Lieftallig haast…

Het was 1979, het jaar waarin de grootste Vlaamse auteur ooit, stierf. Plots werd een ander lied gespeeld, alsof her en der enkele jongen vroegtijdig een einde wilden maken aan het decennium, het millenium wilden aborteren. Uit nevelen dook een trein op. Uit het gekraak van het vinyl. Uit de as van de tijd, uit het gruis van de ruimte werd langzaam de ruis tot muziek. Als een elektronische koorts die over een ruggegraat glijdt. Uitermate verslavend. De aanzwellende geluiden, hypnotisch. Afwisselend fladderen de woorden “heaven” en “hell” als een zwerm kraaien van Van Gogh voorbij. Ontregelende muziek. Bespeelt alle toetsen van de menselijke psyche. Langegerekt. Als een slepende ziekte. De Feesten van Angst & Pijn. Echo op elke klank. Complex in zijn eenvoud. Ruwe industriële geluiden uit Sheffield van een band die zich Cabaret Voltaire noemde. Het album “Mix-Up”, het nummer “Heaven and Hell”… Langgerekte gitaren, aanzwellende geluidne op tape. Heaven and hell, een weerspiegeling van het leven zelf. Krankzinnige kreten. Extase. Elke schreeuw een echo tussen angst en verlangen. Ik wou zo snel mogelijk deze geluidsefecten toepassen op mijn eigen woorden. Complex in hun eenvoud… De rauwe klank. Niet langer werd alles er met vilten hamertjes in getimmerd. Vanaf nu werd rechtstreeks met een roestige moker op de pianosnaren gebeukt. Liefst van al wou men de piano aan diggelen slaan. De porno, de horror, het geweld, sloegen een andere toon aan.