SHADOW PLAY

Het kan verkeren. Brederero zei het al en die heeft nooit meegemaakt dat hij oog in oog stond met de eindmeet van de zeven litanieën voor de Nieuwe Tijd, in de riante zaal van de Abtswoning van de Abij van Diehlegem. De ruimte was goed gevuld, met naakten, met hongerigen, met dorstigen… Mijn mond liep over van religiositeit, toen ik getuige was van mijn uittreding. Terwijl mijn lichaam verder ging met het discours, versnelde ik, nam mijn aanloop, uit mij was gevaren een lichaam, het eerste gelijk, helemaal van licht, een costuum, een ruimtepak, van licht. Ik stormde door de zaal van spiegels, geen reflecteerde mij. Onzichtbaar liep ik, stootte af en vloog, buitelde, kringelde als sigarettterook, een zwemmer die een beetje heilig is; ik zwom in schoolslag hoog tegen het plafond over het publiek…  Zoals Christina the Astonishing, door Nick Cave bezongen, op Henry’s Dream (uit 1992). Het verhaal ontstolen aan een middeleeuws heiligenleven. Hier te lande, in Brustem, op een steenworp van Luik, leefde einde 12de eeuw, op de oevers van de Maas, de bijzonder christelijke Christina Mirabilis, bekend om haar talloze vlagen van extase…

Plots is het in de ontvangstzaal van de Abtswoning, 3 uur in de namiddag, zondag, het spookuur, het tijdstip waarop ik op zondag met mijn bomma naar de cinema ging. Schaduwen kroelen over de muur. Zitten we in de grot van Plato? Het zijn de schaduwen zoals die te zien waren in grootse bij historische drama’s op pellicule gezet. Gone with the wind, Waterloo, en alle films van Fritz Lang, ik zeg maar wat. De zaal baadt in een vreemd licht. Van duizend kandelaars. Ik breng dit in beeld met Zeiss-lenzen, ontworpen door de NASA, hetzelfde soort dat Stanley Kubrick gebruikte om hele scènes van “Barry Lyndon” te filmen bij kaarslicht. Het volgend moment voel ik mij een pubermeisje, vederlicht; het bezeten kindvrouwtje uit “The Exorcist”(1973). Iets of iemand heeft het bed opgetilt. En alles draait. Een wervelwind, een truc, of een tornado. Koeien huizen mensen, alles vliegt, alles dwarrelt, zoals in een Gus van Sant film, in een spiraal, de hoogte in.