Met kloeke stap beweeg ik mij verder over de Bondgenotenlaan. Ik kom aan het monument voor Justus Lipsius. Rechts naar beneden. Welke straat is dat? Waar geeft die op uit? En welke straat is dat hier links? Op de hoek zit een apotheek. Ik ben uw kapotte gps. Kan dat de Brabaconnestraat zijn? Neen, dat is waar de Filmstudios zijn. Het is de straat die langs het klein gevang gaat, de hulpgevangenis. En zo naar de ring. Juist?
Jajajaja! “Wat willen jullie later worden, jongens?” Om de genante stilte in de klas te doorbreken antwoordde ik: “Een monument.” Standbeeld worden is een schone betrachting. In alle wereldsteden, maar niet in Leuven, zag ik jonge mensen urenlang bewegingloos staan in de hoop hun stenen droom waar te maken – Nogmaals wil ik hier wijzen op de subversie van de duivensport. Duivensporters zijn geboren anarchisten, richten hun beestjes zo af dat elk monument na verloop van tijd niet meer om aan te zien is…
Gisteren in Gent was er een betoging van het misselijk makende NSV. Honderden voor- en tegenstanders kwamen op de been. Ik was de hemel dankbaar. De hele weg naar mijn optreden werd ik vanuit de lucht door een sympathieke helicopter bijgelicht(met een budget letteren is zoiets niet realiseerbaar!) . Het monument verandert van houding. Justus –lijkt me meer een naam voor een ganstarapper – gaat er wat makkelijker bijzitten. Het ziet er naar uit alsof hij na al die eeuwen weer eens zijn klep gaat openen. Maar wat is dat? Een airbag? Kauwgum? Neen, uit zijn mond komt een gigantische tekstballon uit zijn mond. Vanuit tienduizend standpunten hoort en ziet men dezelfde tekst:
Gij denkt dat
wat uit de hemel valt gewijd is
of gaat ge nog altijd stelen
bij DHL
in Zaventem?
Priester, het zou u staan!
Met wapperende rokken
en zonder onderbroek
en dan maar geloven
in de paashaas
uit marsepijn
of chocola….
Er volgt een <gigantische klap!>!
Of was het interferentie (met het Bagdad Café)?
DIDI DE PARIS 