PRO PROPERE PORNO (ALS EEN PAAL BOVEN WATER)

Hoor ik de klank van hobo?

T ain’t no sin when you take of your skin and dance in your bones. Grantmaster Burroughs en Kapelmeister Tom Waits borrelen op uit een rioolrooster…

Ik kijk achter mij en zie –met rode oortjes – de seksshop L’extase. De seksshop aan het station. De krantenwinkel op de hoek, daarnaast de warme bakker. Vaak hebben ze er te maken met klanten die zich van deur gemist hebben. De bakker, de krantenwinkel, de seksshop…Allemaal gaten in de markt. Gruyèrekaas. Maar zet in een titel iets pornografisch en er komen gegarandeerd een massa veel volk op af. Nog heeft seks veel aftrek. In de vitrine ligt een opblaaspop.

De uitbating van een seksshop in de Fiere Stede Leuven verbieden, zoals onze trouwe waakhond en burgervader aanvankelijk zinnens was, zou een misrekening van formaat geweest zijn, zeker als men dat plaats in de ontwikkeling van het historisch-materialisme. En zeker als dat dan nog eens een keer geplaatst wordt in het kader van het reëel bestaande socialisme.

Het is zinloos zich te verzetten tegen het instrumentarium van de contemporaine beursgenoteerde lustbeleving.

Wie lang genoeg naar deze lettertjes staart zal er behoorlijk wat porno in vinden. Deze tekst is een Rorschach test. Als je dit uitprint, elke letter “o” groen kleurt, en dan alle punten met elkaar verbindt, verschijnt er een bijzonder erotische tekening – in 3D!

Waarom ik zelf censureer? Is het om een kunstenaar het equivallent te bezorgen van het winnend lot in de loterij? Om iemand gelukkig te maken dat ik het doe? Ik ben slechts nu en dan, als het echt nodig is, en als het echt niet anders kan, voorstander van censuur. Zo heb ik er hier vanochtend, ruim één jaar na het verschijnen van mijn blogbijdrage #346,van 2 februari 2007, , die volledig geschreven is door de mensen die deze blog dragen, en die blijven reactie genereren, waar ik voor het immer groeiend aantal geïnteresseerden, hier nog maar eens een softe link inlas, er een of andere kwiet afgegooid, omdat hij -?- probeerde reclame te maken voor een of ander po-po-po -Waarom begin ik altijd te hakkelen als’t erop aankomt? -porno! -ruk je suf surf side. Denken die brave mensne nu werkelijk dat wij hier niets anders te doen hebben dan onze lul achterna te lopen? Ik zeg altijd maar: serieuze dingen met serieuze mensen! Dus: pro propere porno!

Een paar dagen terug… Ik bevond mij in de mooiste ruimte ruimte van het sierlijkste gebouw van het westelijk halfrond, aan de balie van de Tweebronnen Bibliotheek dus, toen ik bijna mijn boeken liet vallen en er achteraan ging. Een schitterend exemplaar van de vrouwelijke sekse. In hotpants!

Enkele ogenblikken later, ik had een tweedehandsboekje en een krant gekocht, leterjunks als ondergetekende zijn altijd bang zonder te vallen – stond ik op het Fochplein – Foch was een van de dirigenten van de massaslachting die men doorgaans omfloerst omschrijft als W.O.I . Maar daar dacht ik toen niet aan, want mijn gedachten werden verdrongen door een hele batterij hormonaal aamngedreven basale instincten , aangewakkerd door de onverhoopte wederkeer van Miss Hotpants.

Op het laatste nippertje had ik mij ervoor behoed de verkeerde bus op te stappen. Niet erg, als stadsdichter rijd ik toch gratis. En het doet mij ook veel verdriet als ik zie hoe vandaag en massa vrouwelijk schoon opnieuw gekneed tot vleesgeworden cliché weer gebruikt als lokaas bij van alles en nog wat, en dan denk ik ook “Godverdomme, waar zitten die feministen nu vandaag?” – nooit gedacht dat ik ze nog ooit zou missen- maar al die goeie bedoelingen en goed gefundeerde argumenten smelten als sneeuw voor de zon, bij die ene hernieuwde oogopslag met de plots weergekomen Miss Hotpants.

Eenmaal veilig mezelf geïnstalleer op de bus trooste ik mij met de gedachte: Marx die heeft het ook eens, geloof ik, een keer gezegd: Niets dierlijks is mij vreemd.

En voor ik het weet wordt ik opgenomen in een kudde vrouwen, zwijgende vrouwen. Paradijsvogels op lange benen – Stairway to Heaven. Ik de lachende Buddha lig op mijn zij op een wolk parfum.

Elk lid van de kudde heeft een Jane Fonda Barbarella look: super geföhnd haar, reuzenoorbellen en zij baden in verdachte kleuren. De natuur als dandy. Vanwaar komen zij. Uit Clockwork Orange? Uit een tekst van de negentiende-eeuwse decadente Joris-Karl Huysmans? Of gewoon uit de vitrine bij InnoÔ ? Mannequins. Plastic people of the univers. Op hoge hakken stappen de Barbie Lorreleis richting stad.

En in plaats van richting Kessel-Lo te benen zwenk ik af richting stad.