Toen ik… Vanochtend… Uit onrustige dromen… Ontwaakte…
Ontdekte ik tot mijn scha en schande dat ik niet meer de oude ben, veranderd ben in het meest voorkomende voorwerp van deze stad, een camera. Zo eentje van Andy Warhol die vierentwintig uur na elkaar hetzelfde gebouw filmt en filmt en filmt. Een beveiligingscamera ben ik. Nog sta ik op de hoek van de Diestsestraat en de ring. Ik draai mijn blik 20 graden rechts, hou het hoofd een beetje schuin en laat mijn oog rollen over het Martelarenplein. De kijkers zijn de spiegels van de ziel. Ik ben een Picasso, heb twee verschillende ogen: één van een arend, het andere van een storm.
Voor de werken was het plein aan het station een enorme rotonde waar auto’s, bussen, voetgangers, fietsers, taxi’s, treinreizigers enz… samen ronddraaiden. Hier werd een passage uit Jacques Tati zijn Mon Oncle gefilmd waarin de verkeerschaos zich oplost in een ronddraaiend molentje op een kermis. De verbouwingen zijn prachtig en verdienen toch nog een kleine finishing touch. Zo moet het voor een grootstad als Leuven slechts klein bier zijn om de internationaal gerenomeerde kunstenaar Christo te overhalen om de overkapping van boven het station wat meer door te trekken naar de voorkant, ja die desnoods te laten inpakken. Dan zijn we ervan af, van dat spuuglelijke station. Want het moet gezegd worden: het bakstenen rood van DE LIJN rijmt in al zijn toonaarden met het fletse lijkbleke stationsgebouw poëticaal zoals de tang op het varken.
Als je lang genoeg kijkt duikt het soms op. Tientallen tonnen zand. Enkele terreinen voor Beach Volleybal – Wat is dit? Sous les pavés la plage? Of moet er nog zand zijn?
Onvoorstelbaar wat er allemaal zo kan opduiken in een stad. Een reclamestand voor Q Music. Het glazen huis van Music for Life. Studio Brussel. En soms verschijnt er zo maar uit het niets, out of the blue een heuse kermis.
In mijn kinderlijk enthousiasme verbaas ik mij er dag aan dag over hoe in mijn banningsoord, het mini-dierenpark Leuven, de hele wereld zich hier vertoont.
Pamfletten uitdelen moet je er niet proberen. Je wordt er onmiddellijk in de kraag gevat door privebewakers. Of politie. Ze vragen je ausweiss. Verjagen je.
The Waste Land in de schaduw van het station. Je moet er vierendertig kilometer lopen om er je fiets te kunnen parkeren. Dag aan dag worden de kinderen er bestookt met kleurrijke flyers. Van de Kinderbueno tot de BMW8, het hele gamma aan verlokkelijkheden waarover de markt beschikt. Bedrijven mikken nu ongegeneerd met reclame en dure cadeaus almaar meer op studenten. Reclame in cursussen. Kosteloze online cursussen met reclame. Gratis tickets voor citytrips of voetbalmatchen. Dagelijks worden de lammetjes bestookt met Coca-Cola-producten, zeeën van Red Bull en bergen chips. En snoep! Snoep, snoep… Op hoogdagen is het onmogelijk de gevarenzone voorbij te trekken zonder naar huis te gaan met minstens één pot bolognaisesaus onder de arm.
En dan wordt men er ook nog aangeklampt door de ridders voor het goede doel. Ze werken per target. Zijn operatief voor NGO’s waar een mens van nature niets op tegen kan hebben, maar met dit soort marketingtactieken draaien ze een mens zijn darmen binnenstebuiten, en dra lonkt Het Slechte Doel…
Hoog tijd dat men – een volk eert zijn geschiedenis – het Martelarenplein omdoopt in “Reclameplein”. Op TV wordt het ook om de haverklap gezegd: “Ziezo, tot na de onderbreking”, of : “Tot na de boodschappen”. Het is gevaarlijk in het licht van het uurrooster van de treinen deze plaza om te dopen tot “Onderbrekingsplein”, maar een onschrijving in het genre van “Het Hemelse Plein van de Goede Boodschap” maakt mijn inziens wel een serieuze kans.
En terwijl op lichtreclameborden door god weet welk ingrijpen plots ganse fragmenten uit Frits Lang zijn Metropolis verschijnen, en stukken uit Eisenstein zijn Pansterkruiser Potemkin, worden de adolescenten gelokt door een citytrip van Ryanair – verklap de kleintjes niet dat die firma geen sociale wetgeving respecteert en dat de werknemers er geen enkel syndicaal recht hebben – je zou de kindjes opschrikken en al snel versleten worden voor ouwe zeur! Zachtjes als een ochtendnevel zweeft Nick Cave zijn People just aint no good door mij. En ik bedenk dat dit land niet houdt van kinderen. Er wordt op de kinderen gemikt. De kinderen zijn een target. En nog voor ik er aan denk hoe akelig de treinen hier op tijd rijden, wend ik de blikken af.
DIDI DE PARIS 