À LA RECHERCHE DES BARS PERDUS

<boordevol reclame voor verdwenen kroegen!>

Het is altijd een discrepantie. Een permanent gevoel van jetlag…   Terwijl ik me gelijk met deze tekst voorwaarts beweeg, en ik van het pui in een boog om de Sint-Pieterskerk heen loop, mag ik, Janus De Paris, niet nalaten u te melden dat ik vannacht enig fieldwork verricht heb onder de zatlappen. Geschiedenis is meestal een bezopen affaire. Logisch dus dat de gemarineerde medemens de geschiedenis schrijft van een stad. Dronkaards zijn het geheugen van een stad. Zelfs al gaat het dan -Alle blackouts ten spijt.- om Leuven, een teek op de landkaart.

Ergens tussen drie en vier, in een drinkwinkel op een boogscheut van het Eikstraatje lezen – de constante klassieke muziek verhoogt de Bukowski-factor van het tafereeltje- een kloeke kring benevelden mij de levieten. Die uitgang waar gij –hik– gisteren over geschreven hebt is niet van een bank, het is Dé Nationale Bank. En die Bolsjeviek die zat ook op dezelfde heilige plek waar daarna de Punch en Arno’z gekomen is.Daar tussenin zat er nog een kroeg. Die heette ‘t Klapkot. En –hik– het is mogelijk dat er daar nog een kroeg heeft tussen gezeten. Het is trouwens heel vreemd dat in die artikelen van Schaevers The Pipe niet vermeld wordt. In dronken overmoed en tot overmaat van postmoderne ironie heb ik dat allemaal netjes genoteerd op een BOB-bierviltje.

Ik loop verder over trottoirs die men hier speciaal voor mensen met hobbies zoals de mijne breder heeft gemaakt dan de rijvakken voorzien voor koning auto. Zelfs godganse straten worden hier verkeersvrij gemaakt. Nog even en dit stadje is een natuurpark.

Op het Margarethaplein rust mijn oog op een houten UFO, diepbruin. Een zitbank. Rond en zonder ruggesteun. Futuristische constructie in natuurhout. Op elk moment van de dag is het er goed toeven. ‘s Nachts kan men er baden in het neon dat komt van onderen. Afhankelijk van de waarnemer is het er spooky, coosy of sfeervol.

Ik vlij mij op de bank – de hemel draait. En niet de aarde, of de zon. Zachtjes. Een warme gedachte vult mij. Eindelijk besef ik waarin een klein stadje, dit glimwormje in de duistere cosmische nacht, groot kan zijn. De straten, de pleinen ademen wijdsheid uit. Van de prairie, de taiga, de toendra. Het is geleden sinds mijn jaren ’70 trip door de Sovjet Unie dat ik nog zoveel leegte heb gezien. Zoals de landschappen op de snoepdozen van MacIntosh. De leegte weergegeven in pastelkleuren.

Ik prijs me gelukkig omdat hier geen bordje hangt “verboden te zitten”.

Schout bij nacht

Didi de Paris