Riders On The Storm

There’s a killer on the road. Het begint weer. De regen, The Doors en de twijfel. Hoe betrouwbaar is het klimaat? De haven ruikt naar de zee. Het is veel harder gaan regenen. De nacht zet in. Stormachtig. Joe, in zijn wagen gestapt, probeert het verhaal van Margaretha Porete te vertellen. Het verhaal van de vrouw die vermoord werd om haar geloof. In 1310. Negenenvijftig was ze. Misschien. Nu wordt hij dag en nacht bezocht door de geest van de moordenaar. De zwarte engel. Joe rijdt de haven uit. De weg langs de duinen. Bushalte. Een figuur. Een man. Nu rijden er toch geen bussen meer? Joe weet niet wat hij straks over de moordenaar schrijven moet. Zal hij stoppen? Vragen waar de man naartoe moet? Er valt zoveel te zeggen, er valt zoveel te vallen. En dan voelt alles aan als de witte glanzende pagina’s uit oude strips. Afwisselend de bladzijden bedrukt met bruinrode en blauwe tekeningen. Sommige albums hebben een helblauwe omslag, anderen een knalrode. Geprangd tussen films voelt Joe zich: “In Cold Blood” en “The Witches of Salem“. Stoppen nu het nog kan? De woorden moet men wegen. Zoals ooit de vrouwen op de waag. How to Kill a Mockingbird? Het duister is kompleet nu. Zijn hart bonst in zijn keel. Als rook kringelen de geesten , van de moordenaar en van de ketterse vrouw, door elkaar. Coplueren zij? Joe rijdt voorbij. Joe is blij. Omdat hij geen geloof meer heeft. Gelooft hij.