Aflev. 6

“Le miroir des âmes simples et anéanties” is hypnotiserend, bezwerend en betoverend.  Een thema wordt aangeraakt, en dan volgen variaties op dat thema. Vaak zijn de verschillen tussen de paragrafen slechts minimaal. Het valt nog het best te vergelijken met Raymond Queneaus “Exercices de style“. Voor men er erg in heeft is men – hooked on the book – in de ban van…

Aan de lopende band genereert het boek beelden. Het is een kaartenhuisje voor de ziel, tarot voor het verstand. Dit prentenkabinet voor de ziel, deze pinacoteek is een life-stream, vergelijkbaar met de hellevaart van Dante D’Allighieri. Het is een psychelische paternoster, cinema avant-la-lettre, een zoöotroop. Een spiegelpaleis. Een groene toren van duizend spiegels. Geen enkel beeld is eenduidig interpreteerbaar.

De taal is uiterst genuanceerd. Dit enigmatische boek is een utopische constructie. De hoofdpersonages dragen namen als Liefde, Ziel en Rede.

Hemeltje, hoe vertaalt mijn teletijdmachine dit, vroeg Joe zich af. The Good, The Bad, The Ugly? Net zoals diegenen die indertijd moesten oordelen over leven en dood van de auteur van dit boek, had hij slechts enkele fragmenten van het gewraakte boek onder ogen gekregen. De tekst heeft het repetitieve van blues. Robert Johnsons “Me and The Devil Blues“.

Misschien moet het gelezen worden als een zinnebeeld voor het leven als de oversteek van een overweldigend brede rivier. Zelfs voor wie elke dag over het water uitkijkt is de aanblik nooit dezelfde. Margaretha haar ziel was White Light/White Heat, het boek vergelijkbaar met de droommachine van Brion Gysin.