Bij Dikke Anna op de toog stond een plaasteren negertje.
Als Joe en Oma uit winkelen gingen nam dat een serieuze hap uit de dag. Er moest heel wat verteld worden. Nu en dan, als Joe echt onuitstaanbaar werd, gooiden de vrouwen hem een muntje toe. Een geval van actieve corruptie dat hem onmetelijke tijd later nog opzadelen zou met de gedachte dat hij een jukebox was, a coin-operated boy.
Terug in die dagen… Van zodra Joe een geldstukje bemachtigd had, ging hij voor het plaasteren beeldje op de tippen van zijn tenen staan. En vraag nu niet hoe dat juist in zijn werk ging, maar zodra het muntje in de gleuf verdween sloeg het plaasteren ventje, zwart als pek, in dankbaarheid meer dan uitvoerig, aan het knikken.
Bij Dikke Anna kreeg Joe altijd “negerinnetettekes” – Om op te eten.
DIDI DE PARIS 