Agent Orange stapte af, Mis Green stapte op. Knalgroen – of gifgroen – benam Joe voor een moment zijn adem – de kleur van haar gymps en haar gestilleerde trainingsjasje. Geen Adidas of Puma, maar Black Panter. Haar afro-kapsel – perfect zoals het rond 1970 voor de militante Afro-Amerikaanse activist gepropagandeerd werd door Angela Davis. Oh! het Afrikaanse meisje – And Venus was her name – haar brilletje even hip, als duur… In Nul Nul Zeven kwam de zomer in alle hevigheid ongelegen, veel te vroeg en dus ongezond. En dan kwam er een grijze periode die aanving op 21 juni en gelukkig eindigde op 21 september. De zomer blies warm en koud tegelijk. Het was wachten op de zon, op de bus. Het werd een soap, een flauw afkooksel, een remake, of zo u wil “een heruitzending”, van the winter of discontents. De verveling was absoluut punk, verder was alles fake, en dus 100% hippie. Plastic People of the Universe. In deze barre BBQ zomer warmde men zich dan maar met het vol vuur herdenken van een denkbeeldige Summer of Love, veertig jaar geleden, ergens ver weg, in San Francisco. De hele reutemeteut passeerde de revue. Het Jurassic Park van Woodstock.
Het was maandag in de spits toen in de bus het oog van Joe viel op uiterst spitse pumps. Bruin suède. De dame ademde Neue Sachlichkeit uit. Diep in Joe huilde De Steppenwolf. In zijn hoofd gierde loeihard ‘Born To Be Wild’ uit Easy Rider, voor zijn ogen roetsjten pagina’s Herman Hesse… Het was niet eens een rot-zomer. Geen strontzomer zoals in de boeken van L.P.Boon. geen dreinende plenzende zomer zoals in hard boiled novels of in film noire. Neen, een vlees noch vis zomertje, een kwikkelkwakkelzomertje van twee keer niks.
Niet alleen op bussen van De Lijn vindt men vandaag schoonheid, sporadisch, wrakstukken, ’s ochtends te jutten op het strand, alles ruikt naar de zeven zeeën, maar ook worden sporadisch goudklompjes opgedolven in Saaiberspees, in de zachtjes geëlektrocuteerde zone tussen Hemel en Stadt™-Ville©-City®. De ongelovige Thomassen onder u sturen we onmiddellijk door langs dit deurtje naar de The Soulsavers hun Kingdoms of Rain. Die clip herinnert aan New Orleans –meesterlijk in beeld gebracht door Spike Lee – na de storm.
DIDI DE PARIS 