BJÖRK

Why Do You, I Blog? Het antwoord vond Joe ergens in een uithoekje van youtube, waar Devendra Banhart, Björk en Josephine Foster de handen in elkaar slaan. Freakfolk of New Weird Folk, het kind moet een naam hebben. Voor het eerst in dertig jaar is er weer sprake van een beweging. CocoRosie, Anthony & The Johnsons, Joanna Newsom, Bright Eyes… Magische namen die plots opduiken, stukjes van een puzzle, nieuwe namen om zich aan te bezatten. Vreemde alchemie wordt bedreven. Het broeide al enkele jaren.

Het is vergelijkbaar met de New Wave die zich vanaf het middan van de jaren ’70 ontwikkelde rond Patti Smith, Television, Richard Hell… Figuren die vaak hun inspiratie gingen zochten bij de negentiendeeeuwse Franse decadence.

De jaren ’70 begonnen enkele maanden eerder, of was te een valse start geweest, meer bepaald in augustus 1969, op 15,16 en 17 augustus in Woodstock. Ze zullen ook abrupt eindigen – als een breuk in het pellicule – op 28 oktober 1977 met de release van het Sex Pistols album “Never mind The Bollocks”.

Al vroeg was Joe erachter gekomen dat er slechts één leidend principe is in het leven: muziek. De filosoof Jean Paul (Johann Paul Friedrich Richter) (1763-1825) omschreef de utopische inhoud van de muziek als “een heimwee naar de toekomst”. John Cale, Tony Conrad en LaMonte Young onderzoek naar de drone (een lang aangehouden noot of akkoord dat het hele muziekstuk lang blijft doorklinken)Joe keek aan tegen een decorwissel om “Elvis” tegen te zeggen. Geschiedenis was een kameleon.  

Joe kon het niet anders zien dan een revival van de seventies – alles in begrepen: opnieuw werd hij wakker in de CVP-staat, de terugkeer van de kerncentrales en opnieuw folk. Alles was gewoon teruggekomen. Zoals de golven van de zee.