Een Handdoek Lezen

Raffelig, maar nog altijd hemels zacht is de handdoek. Joe bewaart hem nu al een tijdje. Voor eeuwig en drie dagen krijgt de handdoek een plekje in het huis van Country ´Cow´Joe. Die handdoek luidde een nieuwe tijd in. Nooit nog zou een handdoek nog ruw zijn. Het was tijd waarin men stromend water in de badkamer kreeg. Warm water. Haast mythische extracten, zoals oranjebloesem, werden in het badwater gemengd. Nieuwe werelden vulden zich met badschuim. Het was een heel bijzondere handdoek. Een lijkwade voor de oude vormen en gedachten. De handdoek had strepen, dik en dun. Een kleurenpallet dat nog nooit was vertoond. Ondefiniëerbare kleuren tegen een witte achtergrond. Voornamelijk blauw. Een lila, dat niet doods was, aan gevuld met lijnen die het midden hielden tussen marineblauw en azuur, en de zachtste pastels van hemelsblauw en vaal groen.

Niet de kleren maken de man. De kleren vertellen de verhalen. In welk jaar hadden zij die handdoek? In 1966. Joe zijn zus werd een meisje. Het was een van de vele mysteriën die het geloof rijk was dat er bij hun thuis gedaan werd aan heilige plechtige communie. Die dag droeg ze een afschuwelijk kleed. Een soort trouwjurk. Kon zo uit Gone With The Wind gekomen zijn. Zijn zus was genoemd naar de hoofdrolspeelster uit die film. ze mankeerde nog net kaaskrullen. Negentiendeeeuws. Louise-Marie d´Orleans, vrouw van Leopold I. Dit soort oudbolligheid verafschuwde Joe vanuit de bodem van zijn hart. Joe wilde onvoorwaardelijk modern zijn.

De volgende dag maakte veel goed. Toen droeg ze een mini-jurk. Turkoois? Diepblauw? Azuur? Er zaten drie dikke hippe witte lijnen op. Hip als Daniel Buren. Of zoals op de kazuifels van de priesters na het Tweede Vaticaans Consilie. Maar dan zonder de verveling die met geen enkele vernieuwing uit hun kerken te verdrijven was. Toen Joe in 1969, de dag na zijn verjaardag, zelf zijn plechtige communie deed was hij zelf de hipste knaap van het westelijk halfrond, the king of cool. OK die dag had hij een afschuwelijk diepblauw pak aan. Het gooide hem eeuwne terug in de tijd. Maar het was slechts voor één dag. Devolgende dag dook hij weer in zijn hippe hemd. Dat van James Bond. Of was het van Bruno Brazil geweest? Of van Bobby Peru? Napoleon Bonaparte die dwergachtige schlemiel bestempelde die dag als de mooiste dag van zijn hele leven. Had de meester op school gezegd. En dat noemden ze dan een groot man! Een dwerg met een horrelvoet. Massamoordenaar. Toen Joe zijn heilige plechtige communie deed was hij hartstochtelijk verliefd op De Bisschop. Zo heette ze. In schril contrast met de boerenmeisjes droeg zij geen dikke gouden oorringen. De enige die voor gods altaar verscheen in een hagelwit mini-jurkje. Gitzwarte haren. Een zuiderse tint had de tere huid. Ze had prachtige benen… En die handdoek zou Joe nooit in de ring gooien