Eén zwaluw maakt nog geen nieuwe lente. Gelukkig heeft het zich niet doorgezet: de revival van de panfluit. Het hing in de lucht. Een donkere wolk, tussen de witte wolkjes. Sinds de release van Kill Bill I & II viel het ergste te vrezen… Tot tok tok! Tokkel de tokkel. Fingerspitzengefühl! Banjo, mandoline, harp en de balalaika van Yuri Zhivago. Onvoorstelbaar welke spanning men daarmee opbouwen kan! Fijnbesnaard. Mijn goede vrienden Simon en Gartfunkel die hadden er ook een handje van weg. Met de losse pols schudden ze hits uit de mouw. Aan de lopende band. Simon en zijn Artfunkel. Die zingende hamsters toeterden kwebbelden en kwijlden rechtstreeks in onze buizen van Eustachius. Geen trommelvlies was hen te vies. Alleen al in 1970 teisterden ze ons met “Cecelia” en “Condor Pasa”. Wekenlang uit de hitparade niet weg te branden. Een annus horribilis was het. Simon & Garfunkel. Als dat geen familie was van Elly & Rukkerd! Opereerden ook altijd met twee – bendevorming! Gelukkig hebben we nu al een hele poos van Sim & Funk niets meer gehoord. Vandaag dreigt er weer gevaar. Nee, geen come-back van Simon & Garfunkel. Country ´Cow’ Joe is er niet gerust in. Het is een veeg teken dat vanochtend, nauwelijks een week na de verkiezingen, in stadt™Ville©City® grote groepen gieren zijn neergestreken.
DIDI DE PARIS 
Geef een reactie