Five Nuckle Shuffle

 

Naar de begrafenis gaan van iemand die je nooit gezien hebt. Het kon een scene geweest zijn uit “Harold and Maude“. In deze film uit 1971 delen een jongeman en een oude vrouw een passie voor begrafenissen. Ze wonen uitvaartplechtigheden bij van volslagen onbekenden. Tussen de twee bloeit iets moois. Vanaf een zekere leeftijd gaat er steeds meer tijd kruipen in het bezoeken van begrafenissen. Men doet dat om elkander een pleziertje te doen. One for the road. & Beetje bij beetje lijkt het leven op “Harold and Maude“. Men kan zich gelukkig prijzen omdat men in InterNep zit. Daar hebben we nooit een hondenweer zoals die dag in de de prille lente van Nul Nul Zeven. Principessa en Country ‘Cow’ Joe reden helemaal naar het andere eind van Stadt™ Ville© City® om daar voor het altaar te verschijnen.

Wees blij dat je op deze miezerige dag digitaal geborgen zit. Evenmin gaat men dood in Saiberspace. Het is er altijd fair. Geen grote onrechtvaardigheid. Hier worden geen lammeren naar de slachtbank gebracht. Iedereen heeft er altijd nog een kans, een extra leven. Sterven is er kinderspel. Men wordt doodgeschoten en staat gewoon weer op. Omdat een zoete stem riep dat het eten klaar was of het favoriete televisieprogramma begon – Een televisieprogramma dat begon, daarvoor werden kinderen toen nog binnen geroepen. Een andere mogelijkheid is: men zegt ik “Ik sta op hoog” en men weet zich daardoor onschendbaar, onaanraakbaar, onkwetsbaar. Of temidden van het spel maakte men een V-teken en zei “Twee”. Hierdoor kreeg je een pauze. De godsvrede, time out. Je kon natuurlijk ook altijd gewoon zeggen “Ik doe niet meer mee.”, of “Twee, twee, twee, we doen niet meer.” In Saaiberspace kan men ten alle tijde uitwijken naar een ander level, een andere avatar kiezen, een nieuwe identiteit op Second Life. Veel verdriet en ellende had kunnen worden vermeden als iedereen van meet af aan ervoor gekozen had virtueel te gaan.

Het zat er aan te komen. Mensen invriezen, cellulaire behandelingen, orgaantransplantaties, machines, omsterfelijkheid zaten er aan te komen. Nog even en de dood raakte uit de mode. In de tussentijd zouden de mensen oudtestamentaire leeftijden bereiken. En Joe had het in de cinema gezien. Bij Matt Helm. Zelfs een rouwperiode was niet meer nodig. Joe had het in de cinema gezien. Een bloedmooie weduwe in een film van Matt Helm, gespeeld door James Dean. Bloedmooi had ze op de begraafplaats staan treuren in de schaduw van de wilgen. Ze had een gigantische donkere bril op, een enorme hippe hoed en er zat zwarte voile rond haar lieftallig hoofdje gedrapeerd. Haar prachtige benen werden geaccentueerd door pumps en mini-jurk. ’s Avonds trof Matt haar in een exclusieve cocktailbar. Hij wist haar te verleiden. De dood dat was iets voor oude mensen. Ja, de dood die zou afgedaan hebben. Het zou zijn zoals met vrijdag visdag. Joe had het ook gezien in “Doctor Zhivago“. Hoe Joeri Zhivago zijn vader overleden was. ’s Nachts werd hij gewekt door een takje dat tikte tegen het raam van zijn hut. Met eigen ogen had Country ‘Cow’ Joe het gezien: toen zijn vaders vader overleden was, was het verdriet weliswaar niet te stelpen, maar de prachtig gestilleerde treurende dames op de doodsbrieven en de machtige kleuren met veel zwart en violet op de doodsbrieven toonden aan dat de dood zijn beste tijd gehad had. Er was nog altijd veel verdriet maar je voelde het aan elke vezel: de dood verloor terrein.

Country ‘Cow’ Joe beet in een broodje, keek Principessa aan en bedacht dat het maar beter was de strijdbijl op te bergen. De zoete oorlog van het minnen. Alle kleine korzelige onhebbelijkheden konden maar beter gestaakt worden. Alles wat ze hebben is elkaar.

Zo had hij het in lang niet te vreten gekregen. Voor één keer dat Joe en Principessa voor een altaar gestaan hadden, konden ze niet zeggen dat het een geslaagde performance was geweest. De priester had Joe bijzonder ontstemd. Zoveel botheid. Joe was al vaker in een kerk geweest, vrijzinnigen konden soms ook lomp zijn, maar zo gortig… Misschien had het er alles mee te maken dat de plechtigheid zich voltrok in een wat minder ontwikkeld gedeelte van Stadt™ Ville© City®. Stoor had een aangeboren talent om oude wonden te laten opengaan. Meer dan 94 stigmata van Padre Pio. Zo een stuk betweter. Onmiddellijk zat hij weer volop in een rechtstreekse reportage uit de hel. De ruimte vulde zich weer met huilen en geschreeuw. In de middenbeuk hing een mistbank. Penetrante geur van brandstapels – zoete geur van vrijheid. Boekverbrandingen…

Na de kerkdienst ging Joe weer fel aan zichzelf twijfelen. Iedereen had stijf van de zenuwen gestaan. Vooral diegenen die iets zouden zeggen of opvoeren. Was hij dan werkelijk de enige, O Heer, die er zo over dacht, dat die kazuifeldrager daar eigenlijk stond te meesmuilen tegen andersdenkenden? Doe maar voort, jongens, dan kunnen we de boel dra sluiten. Uit deze kleine religieuze rondvlaag was gebleken dat alleen de ongelovige gehoord had wat de voorganger werkelijk gezegd had. Elke georganiseerde godsdienst is een belediging voor de individuele spiritualiteit. Truuks om te proberen snappen wat niet te snappen valt. Misschien blijkt aan het eind van ons leven dat al diegenen die ons zogezegd ontvallen zijn, gewoon in een nokvolle kamer hiernaast zitten en is daar al jaren een gigantisch feest aan de gang.

Soms is Joe blij dat hij een mens is. Zijn soortgenoten namen het woord. De een kwam schuifelend naar voren, een ander met slappe benen, nog een ander stapte kordaat op de micro toe, voor nog een ander moest men de microfoon voortdurend op de juiste hoogte zetten. Allemaal spraken zij – elk in hun eigen toonaard – in vurige tongen. Misschien te luid, of te stil, of in tranen verzonken, of door een krop in de keel niet al te best verstaanbaar. Allen waarheidsgetrouw. Er was een koor, en mensen die samen een liedje ingestudeerd hadden. Gisteravond vlug opgezocht op You Tube. Achteraf waren ze alleen zeer verontschuldigend over hun geleverde artistieke prestatie. Zelfkastijding? Who cares? Zij brachten goud, wierook en mirre. Gaven het geheel waardigheid en waarachtigheid.

Achteraf was er koffietafel. Hier kwam het mooiste gebaar van al. De dierbare overledene was een groot liefhebster geweest van kunst, muziek en literatuur. Er lag een stapel boeken, muziekalbums en boeken, boeken, boeken… Alle aanwezigen mochten er naar believen uit nemen wat hun hartje belustte. Op Joe, die slechts de bezitter was van een huis vol boeken, had dit diepe indruk gemaakt.