Lente beloofde fucking hell te worden. Op de eerste dag viel het nieuwe seizoen bij bakken uit de hemel. O.K., de ochtendstond heeft goud in de mond, maar als je met het verkeerde been uit bed gestapt bent, het prille voorjaar meteen een flink koudefront teweeg brengt, je relatie op diepvriesniveau zit, en je diegene die je liefste is toegebrald hebt dat zij getrouwd is met haar job, en je bij aanvang van de maand al flink in het rood staat, en alles en iedereen er weer behoorlijk zinloos uitziet en je overvallen wordt door een dorst waar de zondvloed klein bier tegen is, een tsunami waar geen dam tegen op te werpen valt, dán, dacht Country ‘Cow’ Joe is het tijd om terug te grijpen naar het boek, waar hij groot mee geworden was, het boek dat hem sterk gemaakt had, het boek waar hij met regelmaat troost in had gevonden: het kookboek. Meer bepaald “Ons kookboek”. Die titel draagt het altijd en overal met zich mee, zoals de slak haar huis. Hier moet Joe opbiechten dat hij als verstokte vrijzinnige, atheïst, papenvreter, geregeld een beroep doet op het kookboek van de christelijke landelijke vrouwen. Moest hij dan als vrijzinnige versterving doen? Vasten? Is de hongerigen spijzen de ware christene niet langer een werk van barmhartigheid? Erst kommt das Fressen, dann die Moral. Joe heeft niets tegen katholieken, zeker niet als het vrouwen zijn. Zelfs in zijn donkerste punkdagen heeft hij stiekem soelaas gezocht en gevonden in “Ons kookboek”. Dit standaardwerk ter bestrijding van de honger der wereld, deze gepatenteerde seutenbijbel, is een in vette jus badend culinair equivalent van het Rode Boekje van Mao. Alsof er ergens in de catacomben van Vaticaanstad een Mullah zat te dicteren wat kosher was voor smulpapen! Op dit lijvig werk, op deze Gouden Gids voor Vreetzakken deed Country ‘Cow’ Joe geregeld beroep.
Als een dief moest hij graaien in het tabernakel… “Opkloppen met eieren. De bloem erdoor werken. Kneed het deeg, zodat het goed stevig wordt.” … Joe bewaarde “Ons kookboek” -alsof het een vuil boekske was – diep achter in een kast van zijn hippe kookeiland… “Voeg er nog wat bloem onder. Peper, kaas en zout erdoor werken”… Het was een flow. Vader aan de kook. Het maakte hem gelukkig. Zelfs al zat hij in de puree. “Verdeel het deeg in platte koeken ter grootte van een hamburger. Verhit de olie in een bakpan en bak de koeken aan beide kanten goudbruin.” De totale overgave aan het boek. “In plaats van kaas kan je ook gestoofde fijngehakte uien of versgehakte kruiden toevoegen.”… Men hoeft het niet op te kloppen…Vader aan de kook, dat maakte hem een gelukkig man. Op die donkere namiddag op de eerste dag van de lente in Nul Nul Zeven werd Joe licht in zijn hoofd. Joe genoot met volle teugen. Zoveel huiselijkheid maakte hem helemaal lyrisch.
Toen de tafel vrolijk gedekt was besefte hij dat hij enkele dingen over het hoofd had gezien… Blue was uit babysitten, Belle had gebeld om te zeggen dat het later zou worden, ze moest nog wat rondhangen met haar vrijer in de Stadt™ Ville© City®, Principessa had gemaild dat ze laat zou thuiskomen van kantoor, en dan waren er nog kapers voor de kunst. Nickelodeon. Snoopy moest alweer een spannende aflevering. Om de helaasheid der dingen niet nog meer te laten toenemen besloot Joe water bij zijn wijn te doen. Voor deze ene keer mocht ze eten bij de televisie.
Even later kwam Snoopy de trap af getrippeld. “Papa, ik vind het heel erg dat ik het zeggen moet, maar er zit teveel bloem in. Aardappelburgers met kaas, uien en verse kruiden zijn niet lekker. Zeker niet als er teveel bloem in zit, papa.”
Joe vond het eten overheerlijk. Toch was het slechts met de grootste moeite dat hij elke hap door zijn strot kreeg. Hij zou zich troost inschenken. Un petit café. Na het eten. Geen Senseo™ shit, maar the real stuff. Een percolator. Op de kop getikt in een Noord-Italiaans dorp.
“Ach, ach, ach”, dacht Joe, “Nu het alweer bijna Pasen is, de Goede Week weer voor de deur staat, kan ik zeggen dat die Christus toen hij zijn apostelen en de hele reutemeut voor het laatst mee uit eten vroeg, misschien meer wist en ongetwijfeld betere vrienden rond de dis kon verzamelen. Maar was het daarom gezelliger?” Gelukkig is er het boek. Met een nieuw recept voor de dag van morgen: havervlokkenkroketten. Koken is een eenvoudige vorm van alchemie.
DIDI DE PARIS 