Het pianoriedeltje mengde zich met het zoemen van de BMW 1800 (bouwjaar 1967) . Country ´Cow´ Joe bevond zich een toestand van hibernatie, het soort slaap dat organismen in staat stelt verre reizen te maken door tijd en ruimte.
Uit de donkere hemel vielen dikke druppels op het glas van de citroengele auto. Joe werd aangezogen door de wijdsheid van het landschap. Weiden en sloten zo tot aan het industrieterrein. Oranje vlammetjes tegen de grijze achtergrond. Opspattend water van auto’s die te snel reden. Joe zijn kijk werd licht vervormd door het water dat uit elkaar getrokken werd tot dunne slierten. Schuine afgaande strepen. Country ‘Cow’ Joe had geen oog voor papa zijn speeltje. Joe zat op de achterbank, tussen regen en aarde, en wou elk geluid uit de Blauwpunkt opvangen. Zeker van dit nummer. Het was toen al een enkele jaren oud, nu veertig. Nul Nul Zeven troubleert alle cijfermateriaal.
Zijn gedachten waren bij Bloemen. Haar naam belichaamde het tijdperk, het epoque haar op het frêle lijfje geschreven. “She’s A Rainbow.” Hoe zij haar haren kamde, een tuil van kleuren, lange gouden draden zoals in “Golden Hair” – gesponnen uit een gedicht van James Joyce, het vijfde uit “Chamber Music” (1907) – gezongen door Syd Barrett. Bij elke noot van “She’s A Rainbow” zag hij een ander beeld van Bloemen. De Stones hadden zoveel betere nummers. “You Can’t Always Get what You Want“. “Jumpin’ Jack Flash“”. “Street Fighting Man“. Lady Jane” was pure magie. En “Goodbye Ruby Tuesday“. Meesterlijk! Hoe deze wildebrassen met regelmaat zoete weemoed wisten in tn te planten in de harten van de wereldwijdse rebellenclub. En hoe elk middenrif vibreerde als die Brian Jones de sitar speelde op “Paint It Black“. En ze hadden nog een boel ruigere nummers. “Brown Sugar” (alleen Joe en enkele ingewijden, de incrowd, wisten waarover het ging) en het wáánzinnige “Honky Tonk Woman“. In het heetst van de zomer hadden Bloemen en hij geslowd op “Angie“. En er was ook “Let´s Spend The Night Together“. Op punt gebracht door Bowie, de man van Angie. Joe zuchte. Alle fraaie foto’s die hij ooit had gezien op de grote glanzende bladzijden van “Avenue” dwarrelden door zijn hoofd. Zou er ooit een kracht kwaadaardig genoeg zijn om deze liefde te vernietigen?
De auto reed over het bruggetje. Wieren in water. Ondanks alle onheilsberichten was alles glashelder. Het zelfreinigend vermogen van water, dacht Joe, hoe sneller het stroom hoe eerder alles weer zuiver is. Zo is het ook met de gedachten. Hoe sneller die vloeien, hoe eerder de geest zich bevrijdt van al het onaangename.
De radio vervolgde: ” It was the third of September. That day I’ll always remember, yes I will.” Van dit soort muziek hield vader niet, maar een kind moet getroost worden , zeker op de eerste schooldag.
De auto stopte. Op deze maandag van september 1973 werd Joe gebracht. Je door je vader naar school laten brengen was het toppunt van uncool. Dat hadden zelfs Lou Reed zijn ouders nooit gedaan. Hij gooide het portier dicht, en in zijn legerjasje met Mao-kraag stapte Joe met flinke pas, op zijn nieuwe canvas desert boots, door de poort. Klaar voor de lange mars.
DIDI DE PARIS 