Was het iets dat nederdaalde uit de de hemel? Klappertanden. Vurige tongen. Sint-Vithusdans. Stroomstooten sidderden door de hip cats. De vier vrolijke vrienden zweetten de muziek uit, in beken. Babylon was hun vaderland! Honderduizend mieren kroelden onder hun jekkers. Door niets anders werden zij voortgestuwd en meegesleurd dan door ritmes. De zanger ging voor, op de voet gevolgd door pokkeherrie… “Get it on. Get it on.” Slechts met de grootste moeite konden ze het openingsnummer van het Grinderman uit hun hoofd zetten. Het album had geen titel. Hoe gaat dat? Op een maandagochtend hadden ze een meeting belegd. Kunstenaars en vertegenwoordigers van de muziekindustrie, allen lieten zich vertegenwoordigen door avocaten, heren in driedelig pak. Zo kon het niet verder. De groep moest het over een andere boeg gooien. Een nieuw concept werd uit de grond gestampt. Elke muzikant zou een ander instrument bespelen. Er moest teruggegaan worden naar de hardheid en rauwheid van de begindagen. Terug naar de basis. Rock and roll! Iedereen was het er over eens. Het resultaat was verbluffend. Kort, snedig en bondig. De eerste cijfers zijn bemoedigend. En toch…
De consumptie zat in een stroomversnelling. De last werd loodzwaar. Stapels ongelezen boeken. Lange lijsten films die men niet gezien kreeg, en stapels CD’s die men niet meer beluisterd kreeg, dvd’s die men niet bekeken kreeg. Ondraaglijk gewicht. Het was niet meer mogelijk zich aan iets te hechten. Volgende week zijn het weer andere spullen die voorbijsnelllen, opgetild worden door een twister en door het luchtruimt dwarrelen…
De vier vrolijke vrienden liepen verder, trokken dieper het mijngebied in. Stadt™ Ville© City® gedraagt zich onopvallend onder de andere landen. Het zet uit, als het heelal. Of het krimpt, als gas, mijngas.
De tekening uit “Kuifje in Tibet”. Uren had Country ‘Cow’ Joe ernaar gekeken. Het was de grootste prent die Joe totdantoe had gezien. Als een prentje bij de chocoladerepen, even groot als een pagina in de krant. Hoe moest hij dat nu weten? In die tijd las hij nog geen kranten. Misschien was de prent niet veel kleiner dan het witte doek in de cinema? Hij kon toen nog niet meten en vergelijken. Het beeld zat gebeiteld, gestanst in dat kinderkopke van hem. Een van de eerste bladzijden uit zijn geschiedenis. Bibliofiele uitgave, lettertjes met de hand gezet. Kostprijs: €99. Als hij ziek was wou hij nooit in zijn bed liggen. Drie keukenstoelen werden tegen elkaar geschoven: zijn bed. Het was 1962, en voorjaar 1963, de tijd toen hij nog niet kon lezen. Uren las mama hem voor. Strips.
People dont’you understand the child needs a helping hand… Door de straten, de wijken, de cité, het ghetto, langs de barakken, waarin de Polen hadden gezeten, eerst als dwangarbeiders, daarna als gastarbeiders… In een vuile, vieze hoek van Stadt™ Ville© City® (Lost in InterNep). Neen, niet de hele tijd was Country ‘Cow’ Joe de Lone Raider. Steeds meer injecties en inplantaten had het gebied nodig. Alles was in handen van de Compagnie geweest. De huizen van de architecten, de ingenieurs, de middenkaders, het werkvolk, de loggementen voor klaplopers. Zij legden de straten aan, zorgden voor het ziekenhuis. Plantten winkels in. Hier is alles te koop. Per Amerikaans opbod. You load sixteen tons, and what do you get? Another day older and deeper in debt. Saint Peter, don’t you call me, cause I can’t; I owe my soul to the company store… Chicago en Texas waren traditioneel criminogeen gebied in Stadt™ Ville© City®In de straten hing fijn stof. De wind speelde met het fijne stof. Een zandstorm. Patronen ontstonden, zoals op het strand, of in de woestijn. Het stof vormde letters, woorden, zinnen. Op de muren verschenen slogans, op bushaltes, op reclamepanelen, of zomaar freeweelend in het zwerk. Alom verschenen flarden tekst : “Neen, aan de huizenjacht. Jaarlijks gaat het alleen al in Stadt™ Ville© City® om 65.000 huizen. Slachtoffers.”
De volgende zinnen hingen in de bomen: “Het hele jaar is de jacht op huizen open. Als het zo verder gaat zijn er straks geen huizen meer. Wie redt de huizen?”
Gekleurd zand – of fijn stof? Wie zal het zeggen? – vormde losse wervelden zinnen in het zwerk: “Vrouwen willen trouwen, mannen maken plannen. Niets werkt verslavender dan huizen kopen. Strak schema volgen: trouwen, kopen, scheiden.”
Nieuwe boodschappen bedekten de reclame op een autobus: “Huizen zijn een kostbaar goed geworden. Fel begeerd, het verlangen stijgt, het aanbod daalt, de prijs neemt toe. Vandaag kost een huis een halve straat.”
Dit aforisme verscheen op geparkeerde auto’s: “Opgebouwd uit baksteen staat het huis soms alleen of met anderen om zich heen. In lange rijen naast elkaar staan, als linten, als slingerslangs de kant van de weg.”
Steeds meer teksten overwoekerden dit deel van Stadt™; Ville© City®.
DIDI DE PARIS 