Net toen zijn zoetste dromen dreigden uit te gaan naar “Vaders en Zonen”, een roman uit 1862, van Toergenjew, en waar voor het eerst het woord “nihilist” opduikt, werd Country ‘Cow’ Joe opgeschrikt door een vreselijk kabaal van de deurbel.
“My Doorbell” van The White Stripes is leuk, maar als de kinderen zo tekeer gaan blijven ze staan. Dat weten ze. Het kon onmogelijk de melkboer zijn. Een mens is al blij als er bezoek komt. Wie belt er? Zo laat? En zo fel?
In het salon had zich een invasie voltrokken. Een remade van 9/11, Chili ’73, op Ikea-formaat. Principessa hadden ze al ingenomen. Joe was blij dat ze er geen wachttoren hadden opgetrokken. Of geen drughond bij hadden. Wellicht hingen er reeds slapertjes in Joe zijn ogen.
De feiten waren ernstig, meneer. Zoon was vrijdagnamiddag met enkele vrienden op de fiets in razende vaart ergens naartoe. In hun niet te stoppen jeugdig elan was aan de bewaakte spooroverweg een van de jongeren door het rood gereden. Blue en een andere jongen begonnen te zingen: “De politie is uw vriend!” Vervolgens fietste Blue naar de politiewagen, stak zijn hoofd naar binnen en vroeg een van de dienders of hij altijd al zo een nazi-kop had gehad. Ze fietsten verder. Zwaailichten, sirenes. Politiewagen versperde het fietspad…
De versie van Blue en van de Blauwbloezen kwam grotendeels overeen. Joe kon er zijn hoofd niet bij houden. Hij zag zichzelf weer door de gang onder het centraal station doorstappen. Op een onchristelijk uur. Marketeers, reclamejongens en alle andere mensen van goede wil lagen al lang onder de wol. Met Blatnova, Astrid en Geert had hij er al een nacht opzitten. Het betere hijswerk. Bepaalde gebieden van Stadt™ Ville© City® zijn nu eenmaal ondoorwaadbaar in onbeschonken toestand. Storyville, het zuipkwartier, lieten zij achter zich. In het laatste rondje nacht stevenden zij langs de brede laan af op het centraal station. Even leek het erop dat zwaailichten de nieuwe dag aankondigden. Zes politievoertuigen blokkeerden het wegdek en het voetpad. Een politiewagen per jongere. Wat een luxe! De dienders lieten de amokmakers verder lopen. Joe en de zijnen zetten hun weg voort.
Nu pas kreeg één van die jongens de smaak goed te bakken. Geen fiets of bloembak kon hij onberoerd laten. Toen ging Joe me daar een keel opzetten, hij bulderde dat het nu maar eens gedaan moest zijn met die onzin. Gelukkig zaten ook de andere jongens met de vandaal verveeld. Het koelde zonder te blazen. Wat restte was de vraag wie er nu zo dom is om zoiets te doen? Tussenbeide komen is niet verstandig, helemaal niet reageren is nog dommer…
Joe zat tussen hemel en hel. Beide partijen hadden overschot van (on)gelijk. Vroeger was macht eenduidig, pyramidaal en stoelend op een wereldwijde basis van autoritaire vaders. Vandaag is dat allemaal even anders. Het leven heeft een bijsluiter nodig. Een mens moet universiteit doen om te leren met de vrijheid om te gaan…
Het dragen van maskers was al geruime tijd verboden – En pleine publique. Hier was hij thuis. Volgens de bank was dit terrein al bijna helemaal van hem. Het was een thuismatch. Vanonder de tafel diepte hij een hoofd op, groter en imposanter dan van een bizon. Hij trok het over zijn hoofd. Het zat hem als gegoten. Naadloos liep het over in zijn stierennek. Zijn slagersafkomst kon Joe niet verloochenen. Stier was zijn sterrenbeeld. Soms werkt een naam als een toverspreuk. Hij stiet onnoemelijke klanken uit. Joe trappelde. Plots wist hij zich weer het middelpunt van de feesten die in perioden van maartse buien en aprilse grillen in Athene gehouden werden ter ere van de god van de landbouw, de vruchtbaarheid, de natuur, de wijn, het plezier, de dans, het leven en de onsterfelijkheid, kortom: theater.
Uit zijn neusgaten brieste stoom. Joe was niet helemaal zeker of hij nog langer kon gewagen van “zijn mond”. Er hing een ruige ruwe tong uit. Het duurde een tijd voor hij er controle over kreeg. Eindelijk vond hij de juiste toon. De woorden vloeiden…
De metamorfose had de wetsdienaars zichtbaar aan het schrikken gebracht. De rol van gezinshoofd zat Joe als gegoten. Als een goed huisvader heeft hij gesproken: natuurlijk, mijne heren, kan ik dit gedrag niet tolereren, goedkeuren, maar de markt heeft nu eenmaal normeloze mensen nodig.
Even later wuifde Country ‘Cow’ Joe de blauwe mannen uit in de zwarte nacht.
Internationale Vrouwendag, 2007
DIDI DE PARIS 