Reclame werkt. Het is een verjongingskuur. Wonderlijk hoe een mens zich in Nul Nul Zeven voortbewegend tussen eindeloze rijen torenhoog gestapelde waren zich weer klein kan voelen.
De muzak kabbelde. Op alle displays kakelde de reclame. Soms schaamt een mens zich voor zijn eigen gedachten. Die ochtend kon Country ‘Cow’ Joe het niet laten terug te denken aan Kahlil Gibran. Haast metaliek klonken de wijsheid uit “De Profeet”: “Uw kinderen zijn uw kinderen niet“. Hoe pijnlijk werden de wijze woorden bewaarheid! Autoritaire systemen spoorden kinderen aan hun ouders te verklikken. Marketeers gaan ervan uit dat meer dan 90% van de aankoopbeslissingen binnen een gezin genomen worden door – Het gezeur van… – de kinderen.
In Stadt™ Ville© City® is niets makkelijk. Boterhammekes kopen met choco nog het minst van al. Vanuit vierenveertig potjes met allemaal krek hetzelfde product erin zingen ze de niets vermoedende voorbijgangers toe. Elke soort heeft een andere naam, zoals mensen een schuilnaam dragen. Alleen het prentje op het potjeverschilt. Bataljons Smurfen, godganse rijen Sneeuwwitjes tot aan de einder, eskadrons Bambietjes, en alle ander prullaria die van de band komen gerold.
Joe had geen tijd om er bij stil te staan. Hij twijfelde er geen seconde aan dat de voorraad onuitputtelijk was. Van Charles Manson tot Che Guevara over naar Harry Potter en een hele stapel Christen Unie-creeps (Shit, een pleonasme!). Prikkels die aanzetten tot consumeren, kleine stroomstootjes die een mens in onbewaakte momenten aanzetten, of in ogenblikken van zwakte, wanneer het wat minder gaat en een mens een makkelijker prooi wordt, bezwijkt – Dit soort prikkels -dodelijke pijltjes – zijn als de controle: permanent aanwezig. Uit pure voorzorg heeft men, om te beletten dat men een tweede keer uit het Aards paradijs wordt verdreven, alom de staat van beleg ingevoerd.
Zo gaat dat. Men waant zich onbespied in de nacht. De lieden die achter de monitors van de infraroodnachtkijkers hun boterhammekes met choco eten, weten beter.
DIDI DE PARIS 