Het is een universele wet: hoe saaier het stadje, hoe duurder. Meer en meer plaatsen worden onbetaalbaar. Die nacht daalde Country ‘Cow’ Joe af in het saaiste deel van de wereld buiten Saaiberspace. De volgende dagen zou blijken dat de nocturale marinade van zijn menselijke harddisk een verkwikkende invloed op hem had. Als een heel ander mens zou Joe de volgende dag terugkeren naar Principessa, Belle, Blue en Snoopy. Hij zou er weer een hele week lang tegen kunnen.
De plek in Stadt™ Ville© City®, sterfputje naast de rivier, was een moeras, een swamp. Voor je er erg in hebt zink je erin weg. Gevaarlijke dampen stijgen eruit op, vooral in de buurt van de drenkplaatsen. Bij nacht en ontij verzamelt men er. Al wie er genoeg van heeft, komt zich er zich voltanken als homeopatisch tegengif. Anders overleeft men deze ongemeen harde saaiheid niet. Toen hoorde Joe een lied: aan de oevers van de Dijle, zat verscholen in het riet… Plots zat hij middenin 3D televisiebeelden in zwart-wit. Het was “Onibaba”, een Japanse film uit 1964. Ruisend riet in de veertiende-eeuw. Het land van de Rijzende Zon is verscheurd door interne strijd. Twee vrouwen hebben zich teruggetrokken in het gigantische rietveld, waarin ook Joe zich plots bevond. Zij leven van wat er voorbij komt.
Het kwartier is niet veel groter dan enkele straatjes, SimCity, is het epicentrum van de verveling. Daarin was hij verzeild geraakt. Die avond in Nul Nul Zeven. In een bodemloze put. Geen wensput, maar een verwensput is dit gat.
Buiten het gigantische rietveld was de natie verscheurd door een bittere strijd tussen verschillende shogunbendes. Veel uitgeputte strijders zochten rust en bescherming in de hooggeleden grasvelden van Susuki, maar werden daar de dood in gejaagd door een bloeddorstige moeder en schoondochter. Alle krijgers die het strijdgewoel ontvluchten en het moeras intrekken lokken ze in een hinderlaag. Ze ontdoen hun van hun wapenuitrusting en alle bezittingen. De opbrengst hiervan voorzien in hun levensonderhoud. De kadavers gooien ze in een diepe put een gat.
Nooit eerder werd in een Japanse film op zulke grove wijze geweld en seks in beeld gebracht. Een buurman die uit de oorlog terugkeert gooide roet in het eten… En dat is wat een mens altijd wil: aan het eind van een slemppartij nog wat eten. Nog net op tijd wist Joe zichzelf te zappen naar een eettentje.
DIDI DE PARIS 