Als zwarte bloemen in de nacht verschijnen zij op kastjes tafels en bureaus, in treinen en op schepen met ellenlange rijen verlichte raampjes in het inktzwarte duister. Stoomfluit! Heiligenbeeldjes op laptops en in handpalm modellen… Shellack, Sh-boom, bakeliet, obsidiaan… Herkomst en samenstelling onbekend… Planet Earth is blue and there is nothing I can do… Kleine tabernakels, clonen van de Ark van het Eeuwigdurend Verbond, het lillend hart van het Lam Gods. Maya-schrift is opgebouwd uit kleine televisieschermpjes. Aan eenieder van ons verschijnt… Voor je er erg in hebt sta je oog in oog met de zwarte monoliet. Glanzend. Heeft zich als een virus over de wereld verspreid. Kwikzilver loopt in alle richtingen over de aarde… Als men het juistje knopje vindt floept het scherm aan. De weldoende stralen verlammen ieder. Men zit aan het scherm gekluisterd. De kamer wordt een grot, op de muren dansen schaduwen. Klein of groot, flat screen, giant screen. In elke huiskamer, of op welke plaats onder, of tussen de sterren ook, ligt men in diepe aanbidding van het scherm. Onderhuids kroelen Middeleeuwse miniaturen in Vlaamse Polyfonie… Wie dit leest wordt erdoor beïnvloed. Dit is het enige interactieve plekje van het InterNep. Een heilige heeft hier zijn staf in de virtuele grond geplant en een bron ontstond, heilzaam voor alle nuchteren van geest. Voor je het weet staat de zwarte monoliet bij je. En er is dat ene plekje in cyberspace, de G-spot van InterNep. Het Armageddon waar alle goede en slechte geesten samenkomen voor de ultieme krachtmeting. Het doorgeefluik – Eten uit de muur halen – Osmose – Waar de realiteit en het virtuele gegevens uitwisselen. Dat ene plekje, de vrijstaat, dat gevoed wordt door de bezoekers en hun reacties… Alles groeit en bloeit analoog met het aantal boekers. Cyber-bedevaarders bezoeken de onafhankelijke commune van Country ‘Cow’ Joe, het nieuwe Kronstadty, de neo-Anabatistenrepubliek Münster, het Nieuwe Jerusalem, het enige interactieve oord in cyberspace. De reacties doen het oplichten. Geven alles kleur, genereren nieuwe teksten…
Natuurlijk was het leven in Stadt™ Ville© City® in Nul Nul Zeven geen makkie. De bank waarop Joe de avond doorbracht was een vliegend tapijt geworden, een quilt, patchwork. Wireless of bekabeld, het was een mozaïekbeeld. Troost had Joe gezocht en gevonden in cola chips en trash. Maar Country ‘Cow’ Joe zou deze televisieavond aan geen hond -onderbroken door reclame – kunnen navertellen. Principessa ademde als Doornroosje en Belle, Blue en Snoopy zouden morgen in alle vroegte weer boterhammekes met choco willen. Oh, yeah!
En terwijl je deze laatste zin leest onderga je een iris-identificatie.
DIDI DE PARIS 