Eerst dacht men dat ze uit zijn mond kwamen. Of uit enig andere lichaamsopening.
Zoals de steen rimpels teweegbrengt in de kikkerpoel… Zoals het tijdsverloop, op cruciale momenten – zoals de Big Bang of de geboorte van Christus- voor en na het evenement een aan elkaar tegengesteld tijdsverloop krijgen- weg van het ijkpunt De termometer is gevallen. Het kwik verspreidt zich over de vloer. Meteoorinslagen op de tijdslijn. Zó plooien de energetische velden van tijd en ruimte –het geraamte van een computersimulatie –in een handomdraai tot één Groot Goor Stinkend Kosmisch Afvoerputje, om alles kronkelend kolkend weg te spoelen.
Die dag bereikten heden, toekomst en geschiedenis hun eindpunt in Het Grote Ultieme Televisiemoment. Het was een stilleven zoals zij daar allemaal lagen op de grond.
De man achter de spiegel met de eeuwig elektronisch vervormde stem die eerste die men teruggevonden. Zoals alle andere lijven, stond ook het zijne vol ontelbare rijen builtjes, primitief getatoeëerde meridianen van kop tot teen. Je hield ze makkelijk voor pareltjes. Ze barstten open. Er kwamen vlinders uit. Uit alle lijken fladderden vlinders, duizenden vlinders.
DIDI DE PARIS 
december 24, 2006 bij 2:34 pm
Bedankt voor dit ietwat speciale kerstverhaal.
december 25, 2006 bij 7:16 am
Prachtig schitterende pareltjes die ontpoppen tot een kleurrijk fladderende vlinderzee!
december 25, 2006 bij 10:14 pm
Mister Didi, ik heb je zien/horen voorlezen zaterdag, je was erg goed, beter dan de anderen, je bent een podiumbeest (lees: -jongen), zoveel is zeker, ik was echt onder de indruk. Ik wou een handtekening vragen, een praatje slaan, een pint met je gaan pakken, vuile moppen tappen, schone vrouwen versieren onder de kerstboom, met ballen gooien, maar ik ben nogal verlegen van aard, vandaar… toch bedankt man.
december 25, 2006 bij 11:08 pm
Marlon, het is jammer dat we niet met elkaar gepraat hebben. Bedankt, voor je enthousiaste reactie op mijn voordracht!
december 26, 2006 bij 6:59 am
Mooie woorden … als fladderende vlinders uit je mond