More Little House on the Prairie – apotheose

Eerst dacht men dat ze uit zijn mond kwamen. Of uit enig andere lichaamsopening.

Zoals de steen rimpels teweegbrengt in de kikkerpoel… Zoals het tijdsverloop, op cruciale momenten – zoals de Big Bang of de geboorte van Christus- voor en na het evenement een aan elkaar tegengesteld tijdsverloop krijgen- weg van het ijkpunt De termometer is gevallen. Het kwik verspreidt zich over de vloer. Meteoorinslagen op de tijdslijn. Zó plooien de energetische velden van tijd en ruimte –het geraamte van een computersimulatie –in een handomdraai tot één Groot Goor Stinkend Kosmisch Afvoerputje, om alles kronkelend kolkend weg te spoelen.

Die dag bereikten heden, toekomst en geschiedenis hun eindpunt in Het Grote Ultieme Televisiemoment. Het was een stilleven zoals zij daar allemaal lagen op de grond.

De man achter de spiegel met de eeuwig elektronisch vervormde stem die eerste die men teruggevonden. Zoals alle andere lijven, stond ook het zijne vol ontelbare rijen builtjes, primitief getatoeëerde meridianen van kop tot teen. Je hield ze makkelijk voor pareltjes. Ze barstten open. Er kwamen vlinders uit. Uit alle lijken fladderden vlinders, duizenden vlinders.

Little House on the Prairie

Het gebeurde in een stad in een koud en leeg land. Het miezerde en alles baadde in rampspoed. Spectaculaire beelden leverde het op. Duizelingwekkendhoge kijkcijfers ! De grenzen van het fatsoen waren dan ook – geregeld door reclame onderbroken – overschreden…Dag en nacht had het hele land met de groep mee geleefd. Geen mens die niet bereid was de eigen vrijheid op te offeren, zich naar de site te haasten en daar (in het belang van de natie) voor onbepaalde tijd door ontelbare camera’s het eigen paar- en schijtgedrag -geregeld door reclame onderbroken – te laten uitzenden.Van een bijbelse brilliante dimensie was het hoe er nooit een plot bedacht werd en het toch nog tot het bittere einde bloedstollende spannend bleef… Zoals alle voorgaande seizoenen was het ook nu begonnen als een spel… Men ontving bedreigingen, een toenemend aantal. Politie en bewakingsagenten kregen opdracht in geen geval tussen te komen. Niet langer patrouilleerden honden en bewakers langs de metershoge omheiningen. Men installeerde extra camera’s…Het werd een goedgecoördineerde actie in prime-time. Een nieuwsflash, een vuurpijl aan de hemel, een clip waarin de Reichstagbrand en Pearl Harbor gecomprimeerd werden tot een fractie van een nanoseconde: Titanic, Tower Inferno, Armageddon en nog meer viel out of the blue op ons… Simultaan suisden alle doemscenario’s over de schermen. Met de snelheid van het licht liet de realiteit de fictie ver achter zich. Het was een kleine stap van « Escape Velocity »  naar « Escape Reality ». Toen was er niets meer…