En Deanna sprak tot mij… Dat het geen vier engelen waren, maar vier tot de tanden bewapende flikken -elk postgevat aan een hoek van haar bed- die haar opriepen uit diepe dronken slaap. “Er zijn geen venten meer tegenwoordig. Ze kunnen tegen niks meer.” Ladderzat was haar jonge minnaar naar de politiepost twintig kiometer verderop gereden, gewoon omdat zij, Deanna, gebeten had in zijn neus. Oh, Deanna! Bloed spatte op, wijnrood in de zwarte nacht. Ze schommelde op haar hakken. De plankenvloer kraakte, de kroeg kraakte. De rook was om de snijden. Haar hoofd viel in haar nek. Slierten haar hingen uit haar kapsel, zoals de deur naar het toilet elk moment uit haar hengsels kan vallen. Deanna hikte. Heupwiegend sprak ze verder. “Alle mannen zijn klootzakken en nog autistisch ook.” Ze zette haar bril opnieuw recht op haar neus. “Dat is gewoon genetisch aantoonbaar. Ik geef het je op een bierviltje. Ik -in de loop van deze viering, veranderd in Arme Dronkaard -hief nog een kelk op – Moeder van God, ora pro nobis”- bekeek de wereld vanuit een groot bierglas. Alles draaide. Alles stond bol. Twee verschillende ogen heb ik. Soms –vooral tijdens de consacratie – zie ik een vierluik. Dat ze hem toch zo miste, en dan vooral de seks. Snot viel in haar cognacbel. En, na een stilte die de dramatiek ten goede kwam. Oh, Deanna, mijn ademsappel stokte- Of ik misschien zin had met haar even naar naar het toilet te gaan?
DIDI DE PARIS 