Eine kleine Nachtmusik

Enkele nachten geleden zat ik in de grote lege kamer.

Achter het huisbrede raam lag een noctuarium gevuld met alle denkbare soorten duister – Zoals de woestijn ontelbare variëteiten zand heeft, heuvels oneindig rijk aan groen zijn en de Inuit minstens vijftig woorden hebben voor “sneeuw”.

Bewogen de bomen en struiken of flikkerde het licht? (Het vergt nog jaren observatie.)

In het park onthulde een verloren lantaarnpaal spaarzaam de silhouetten van bomen, struiken en flats. Hier en daar, en op verschillende verdiepingen, maakten kleurrijke stralenbundels spastische bewegingen. Verder bestond het doek, van vier meter op twee, voornamelijk uit zwarte opaal.

In mijn zeepbel van licht keek ik film op de laptop: ‘The Eternal Sunshine of the Spotless Mind’. Het is een romantische film met veel existentiële twijfel over de echtheid van de realiteit. Bij momenten is de sfeer even beklemmend als David Lynch’s ‘Lost Highway. Voorts buigt men er zich over de vraag hoe betrouwbaar het geheugen is.

Terwijl ik keek dansten stofdeeltjes in mijn lichtbel. Een warmte zette alles in beweging. Zoals de magische lamp bij ons thuis. Als de olie verwarmd raakte wierp de kleine vuurtoren afwisselend rode en witte lichtstralen over het meubilair. Rondom mij dwarrelden bioscoopprentjes: ‘Being John Malcovich’- ‘The Matrix’- ‘The Truman Show’-‘Memento’.

Alles draaide.  Sneller, en sneller, en sneller.

dinsdag 24 oktober 2006